Mefisto...diabeĹ czy anioĹ?
CIT 2008: Zmiany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych
Opodatkowanie dochodów osób prawnych reguluje ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.). Nowelizacje tej ustawy pojawiają się nieprzerwanie od 2000 roku. Każda nowelizacja pociąga za sobą zmiany zauważane zwłaszcza w odliczeniach. Niniejsze opracowanie przybliża zmiany, jakie zastali podatnicy po 1 stycznia 2008 roku.
1. Zakres ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych
2. Opłata produktowa
3. Odliczanie nadwyżki kosztów wytworzenia biokomponentów
4. Amortyzacja w ustawie o CIT
5. Zwolnienia przedmiotowe w 2008 roku
1. Zakres ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych
Dla przypomnienia, podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych (dalej PDOP) są:
* osoby prawne;
* jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek nie mających osobowości prawnej;
* podatkowe grupy kapitałowe, czyli grupy składające się, z co najmniej dwóch spółek prawa handlowego mających osobowość prawną, które funkcjonują w związkach kapitałowych i spełniają w nich określone ustawą warunki;
* spółki nie mające osobowości prawnej mające siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego państwa są traktowane jak osoby prawne i podlegają w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.
Przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stosuje się do:
* przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej, chyba że ustalenie przychodów jest wymagane dla celów określenia dochodów wolnych od podatku dochodowego;
* przychodów z gospodarki leśnej w rozumieniu ustawy o lasach;
* przychodów wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy;
* przychodów (dochodów) armatorów opodatkowanych podatkiem tonażowym.
Za koszty podatkowe uznawane są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zaliczeniu do kosztów podatkowych podlegają różnego rodzaju wydatki związane z funkcjonowaniem firmy, w tym także takie, które są jedynie pośrednio związane z osiąganymi przez podatnika przychodami.
Podatnikami mogą być również grupy co najmniej dwóch spółek prawa handlowego mających osobowość prawną, które pozostają w związkach kapitałowych, zwane „podatkowymi grupami kapitałowymi”. Podatkowa grupa kapitałowa jest podatnikiem, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:
* jest wyłącznie spółką z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółką akcyjną, mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, której:
a) przeciętny kapitał zakładowy, jest nie niższy niż 1 000 000 zł,
b) jedna ze spółek, zwana "spółką dominującą", posiada bezpośredni 95% udział w kapitale zakładowym lub w tej części kapitału zakładowego pozostałych spółek, zwanych "spółkami zależnymi", która na podstawie przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji nie została nieodpłatnie lub na zasadach preferencyjnych nabyta przez pracowników, rolników lub rybaków albo która nie stanowi rezerwy mienia Skarbu Państwa na cele reprywatyzacji,
* spółka zależna nie posiadają udziałów w kapitale zakładowym innych spółek tworzących tę grupę,
* nie występują zaległości we wpłatach podatków stanowiących dochód budżetu państwa.
2. Opłata produktowa
Od stycznia 2008 roku nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dodatkowej opłaty produktowej, o której mowa w art. 69 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz.U. Nr 180, poz. 1495), z tym że kosztem uzyskania przychodów są poniesione opłaty, o których mowa w art. 9 ust. 1 i 3 oraz art. 64 ust. 2 tej ustawy. W praktyce oznacza to, że od tego roku z kosztów uzyskania przychodów wyłączona została dodatkowa opłata produktowa (art. 16 ust. 1 pkt 19c). W opinii Ministerstwa Finansów zmiana ta jest realizacją szerszej polityki, polegającej na wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez podatników opłat o charakterze sankcyjnym. Chodzi tutaj m.in. o grzywnę, kary umowne i inne zobowiązania z tytułu nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska.
Opłatę produktowa umieszczają przedsiębiorcy prowadzący jednostkę handlu detalicznego o powierzchni handlowej powyżej 500 m2 lub kilka jednostek handlu detalicznego o łącznej powierzchni handlowej powyżej 5000 m2, sprzedając produkty pakowane. Opłata produktowa wnoszona jest również przez tych przedsiębiorców, którzy pakują produkty wytworzone przez innych przedsiębiorców oraz którzy importują lub dokonują wewnątrzwspólnotowego nabycia na potrzeby własne towarów w opakowaniach, ogniw, baterii, akumulatorów, lamp wyładowczych lub opon, a także produktów, którymi częściami składowymi są wymienione towary.
Opłata produktowa obliczana jest jako iloczyn stawki opłaty i różnicy pomiędzy wymaganym a osiągniętym poziomem odzysku, przeliczonej na wielkość wyrażoną w masie albo ilości produktów lub opakowań. Opłatę oblicza się dla każdego rodzaju opakowań lub produktów związanych z odpadami poużytkowymi. Aby obliczyć całkowitą opłatę produktową należy pomnożyć stawkę tej opłaty dla konkretnej grupy materiałowej przez masę opakowań albo ilość produktów oraz przez obowiązujący poziom recyklingu.
3. Odliczanie nadwyżki kosztów wytworzenia biokomponentów
Podatnik, który uzyskał zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym zezwolenie na prowadzenie składu podatkowego i który w tym składzie podatkowym wytwarza biokomponenty, wykorzystując w tym celu surowce pochodzące z własnej produkcji lub nabyte, w tym pochodzące z importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego, może za lata podatkowe 2007-2014 odliczać od podatku kwotę stanowiącą 19 % nadwyżki kosztów wytworzenia biokomponentów nad kosztami wytworzenia paliw ciekłych o takiej samej wartości opałowej, jednak nie więcej niż 19 % nadwyżki wartości wytworzonych biokomponentów nad wartością wytworzonych paliw ciekłych, obliczonych według średnich cen biokomponentów i paliw ciekłych, o takiej samej wartości opałowej.
Art. 19a ustawy przewiduje możliwość dokonania odliczenia od podatku za lata podatkowe 2007-2014. Ma więc on moc wsteczną. Swym zasięgiem obejmuje dochody osiągnięte od początku 2007 r. przy wykorzystaniu surowców pochodzących z własnej produkcji lub nabytych, w tym pochodzących z importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego. O kosztach wytworzenia biokomponentów oraz koszty wytworzenia paliw ciekłych podatnik powinien poinformować Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na podstawie art. 30 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych. Jeżeli podatnik nie wytwarza paliw ciekłych, to do obliczenia kwoty nadwyżki stosuje się średnie ceny paliw ciekłych. Średnią cenę biokomponentów oraz średnią cenę paliw ciekłych w danym roku podatkowym stanowi średnia arytmetyczna średnich cen, odpowiednio biokomponentów i paliw ciekłych, na rynku wewnętrznym, w imporcie oraz w nabyciu wewnątrzwspólnotowym, z roku kalendarzowego poprzedzającego dany rok podatkowy. Ceny te nie obejmują nigdy podatków i opłat.
Wartości opałowe oraz średnie ceny biokomponentów oraz paliw ciekłych ogłoszone w obwieszczeniu stosuje się do końca danego roku podatkowego. Podatnik, u którego rok podatkowy jest inny niż rok kalendarzowy, stosuje do końca rozpoczętego roku podatkowego wartości opałowe oraz średnie ceny biokomponentów i paliw ciekłych ogłoszone w obwieszczeniu. W razie braku w danym roku podatkowym nie odliczoną w ten sposób kwotę odlicza się w następnych latach podatkowych, w miesięcznych lub kwartalnych zaliczkach, w zależności od formy wpłacania zaliczek.
4. Amortyzacja w ustawie o CIT
W wyniku zmiany kursu euro, limit wartości odpisów amortyzacyjnych wyniesie 188 000 zł. W stosunku do roku ubiegłego limit ten ulegnie zmniejszeniu o kwotę 11 000 zł.
Odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym określona roczna kwota amortyzacji byłaby niższa od rocznej kwoty amortyzacji podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i. Należy pamiętać, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
* dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3–6 i 8 Klasyfikacji:
a) 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
b) 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
c) 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach,
* dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy,
* dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata,
* dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
Podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym równowartości 50 000 euro lub łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.
Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h ust. 4 ustawy o PIT. Natomiast od kolejnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych w taki sposób, że suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.
5. Zwolnienia przedmiotowe w 2008 roku
Wolne od podatku w 2008 roku są dochody klubów sportowych, o których mowa w ustawie z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (Dz.U. z 2001 r. Nr 81, poz. 889 z późn. zm.), przeznaczone i wydatkowane w roku podatkowym lub w roku po nim następującym na szkolenie i współzawodnictwo sportowe dzieci i młodzieży w kategoriach wiekowych młodzików, juniorów młodszych, juniorów i młodzieżowców do 23 roku życia, w części nie zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów.
Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie doprecyzowała założeń wynikających z nowelizowanej ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej. Przedstawiony zapis odsyła zatem podatnika ustawicznie do art. 16 pkt 1 ustawy o CIT, szukając tam tej części, która nie została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, a tym samym została potraktowana jako koszt zasługujący na zwolnienie przedmiotowe. Zgodnie z tymi założeniami zwolnienie od podatku, tylko wówczas jest skuteczne, kiedy nie wyczerpuje założeń ustawowych wynikających z paru dziesięciu punktów tego przepisu.
Pomimo tego, że zwolnienie przedmiotowe wyszczególnione w art. 17 pkt. 5a dotyczące klubów i organizacji sportowych jest wynikiem nowelizacji ustawy o kulturze fizycznej i niejako zapisem w całości inkorporowanym do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowi dużą dowolność interpretacyjną wraz z niejasnymi przesłankami ustawodawcy, co do zwolnienia od podatku dochodów na szkolenie i współzawodnictwo sportowe dzieci i młodzieży.
Podstawa prawna:
* Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.);
* Rozporządzenie Rady Ministrów z 11 września 2001 r. w sprawie stawek opłat produktowych (Dz.U. Nr 116, poz. 1235 ze zm.);
* Rozporządzenie Rady Ministrów z 30 czerwca 2001 r. w sprawie rocznych poziomów odzysku i recyklingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych (Dz.U. Nr 69, poz. 719 ze zm.).
Przemysław Gogojewicz; bankier.pl
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl katkaras.opx.pl
Opodatkowanie dochodów osób prawnych reguluje ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.). Nowelizacje tej ustawy pojawiają się nieprzerwanie od 2000 roku. Każda nowelizacja pociąga za sobą zmiany zauważane zwłaszcza w odliczeniach. Niniejsze opracowanie przybliża zmiany, jakie zastali podatnicy po 1 stycznia 2008 roku.
1. Zakres ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych
2. Opłata produktowa
3. Odliczanie nadwyżki kosztów wytworzenia biokomponentów
4. Amortyzacja w ustawie o CIT
5. Zwolnienia przedmiotowe w 2008 roku
1. Zakres ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych
Dla przypomnienia, podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych (dalej PDOP) są:
* osoby prawne;
* jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek nie mających osobowości prawnej;
* podatkowe grupy kapitałowe, czyli grupy składające się, z co najmniej dwóch spółek prawa handlowego mających osobowość prawną, które funkcjonują w związkach kapitałowych i spełniają w nich określone ustawą warunki;
* spółki nie mające osobowości prawnej mające siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego państwa są traktowane jak osoby prawne i podlegają w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.
Przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stosuje się do:
* przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej, chyba że ustalenie przychodów jest wymagane dla celów określenia dochodów wolnych od podatku dochodowego;
* przychodów z gospodarki leśnej w rozumieniu ustawy o lasach;
* przychodów wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy;
* przychodów (dochodów) armatorów opodatkowanych podatkiem tonażowym.
Za koszty podatkowe uznawane są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zaliczeniu do kosztów podatkowych podlegają różnego rodzaju wydatki związane z funkcjonowaniem firmy, w tym także takie, które są jedynie pośrednio związane z osiąganymi przez podatnika przychodami.
Podatnikami mogą być również grupy co najmniej dwóch spółek prawa handlowego mających osobowość prawną, które pozostają w związkach kapitałowych, zwane „podatkowymi grupami kapitałowymi”. Podatkowa grupa kapitałowa jest podatnikiem, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:
* jest wyłącznie spółką z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółką akcyjną, mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, której:
a) przeciętny kapitał zakładowy, jest nie niższy niż 1 000 000 zł,
b) jedna ze spółek, zwana "spółką dominującą", posiada bezpośredni 95% udział w kapitale zakładowym lub w tej części kapitału zakładowego pozostałych spółek, zwanych "spółkami zależnymi", która na podstawie przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji nie została nieodpłatnie lub na zasadach preferencyjnych nabyta przez pracowników, rolników lub rybaków albo która nie stanowi rezerwy mienia Skarbu Państwa na cele reprywatyzacji,
* spółka zależna nie posiadają udziałów w kapitale zakładowym innych spółek tworzących tę grupę,
* nie występują zaległości we wpłatach podatków stanowiących dochód budżetu państwa.
2. Opłata produktowa
Od stycznia 2008 roku nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dodatkowej opłaty produktowej, o której mowa w art. 69 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz.U. Nr 180, poz. 1495), z tym że kosztem uzyskania przychodów są poniesione opłaty, o których mowa w art. 9 ust. 1 i 3 oraz art. 64 ust. 2 tej ustawy. W praktyce oznacza to, że od tego roku z kosztów uzyskania przychodów wyłączona została dodatkowa opłata produktowa (art. 16 ust. 1 pkt 19c). W opinii Ministerstwa Finansów zmiana ta jest realizacją szerszej polityki, polegającej na wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez podatników opłat o charakterze sankcyjnym. Chodzi tutaj m.in. o grzywnę, kary umowne i inne zobowiązania z tytułu nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska.
Opłatę produktowa umieszczają przedsiębiorcy prowadzący jednostkę handlu detalicznego o powierzchni handlowej powyżej 500 m2 lub kilka jednostek handlu detalicznego o łącznej powierzchni handlowej powyżej 5000 m2, sprzedając produkty pakowane. Opłata produktowa wnoszona jest również przez tych przedsiębiorców, którzy pakują produkty wytworzone przez innych przedsiębiorców oraz którzy importują lub dokonują wewnątrzwspólnotowego nabycia na potrzeby własne towarów w opakowaniach, ogniw, baterii, akumulatorów, lamp wyładowczych lub opon, a także produktów, którymi częściami składowymi są wymienione towary.
Opłata produktowa obliczana jest jako iloczyn stawki opłaty i różnicy pomiędzy wymaganym a osiągniętym poziomem odzysku, przeliczonej na wielkość wyrażoną w masie albo ilości produktów lub opakowań. Opłatę oblicza się dla każdego rodzaju opakowań lub produktów związanych z odpadami poużytkowymi. Aby obliczyć całkowitą opłatę produktową należy pomnożyć stawkę tej opłaty dla konkretnej grupy materiałowej przez masę opakowań albo ilość produktów oraz przez obowiązujący poziom recyklingu.
3. Odliczanie nadwyżki kosztów wytworzenia biokomponentów
Podatnik, który uzyskał zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym zezwolenie na prowadzenie składu podatkowego i który w tym składzie podatkowym wytwarza biokomponenty, wykorzystując w tym celu surowce pochodzące z własnej produkcji lub nabyte, w tym pochodzące z importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego, może za lata podatkowe 2007-2014 odliczać od podatku kwotę stanowiącą 19 % nadwyżki kosztów wytworzenia biokomponentów nad kosztami wytworzenia paliw ciekłych o takiej samej wartości opałowej, jednak nie więcej niż 19 % nadwyżki wartości wytworzonych biokomponentów nad wartością wytworzonych paliw ciekłych, obliczonych według średnich cen biokomponentów i paliw ciekłych, o takiej samej wartości opałowej.
Art. 19a ustawy przewiduje możliwość dokonania odliczenia od podatku za lata podatkowe 2007-2014. Ma więc on moc wsteczną. Swym zasięgiem obejmuje dochody osiągnięte od początku 2007 r. przy wykorzystaniu surowców pochodzących z własnej produkcji lub nabytych, w tym pochodzących z importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego. O kosztach wytworzenia biokomponentów oraz koszty wytworzenia paliw ciekłych podatnik powinien poinformować Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na podstawie art. 30 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych. Jeżeli podatnik nie wytwarza paliw ciekłych, to do obliczenia kwoty nadwyżki stosuje się średnie ceny paliw ciekłych. Średnią cenę biokomponentów oraz średnią cenę paliw ciekłych w danym roku podatkowym stanowi średnia arytmetyczna średnich cen, odpowiednio biokomponentów i paliw ciekłych, na rynku wewnętrznym, w imporcie oraz w nabyciu wewnątrzwspólnotowym, z roku kalendarzowego poprzedzającego dany rok podatkowy. Ceny te nie obejmują nigdy podatków i opłat.
Wartości opałowe oraz średnie ceny biokomponentów oraz paliw ciekłych ogłoszone w obwieszczeniu stosuje się do końca danego roku podatkowego. Podatnik, u którego rok podatkowy jest inny niż rok kalendarzowy, stosuje do końca rozpoczętego roku podatkowego wartości opałowe oraz średnie ceny biokomponentów i paliw ciekłych ogłoszone w obwieszczeniu. W razie braku w danym roku podatkowym nie odliczoną w ten sposób kwotę odlicza się w następnych latach podatkowych, w miesięcznych lub kwartalnych zaliczkach, w zależności od formy wpłacania zaliczek.
4. Amortyzacja w ustawie o CIT
W wyniku zmiany kursu euro, limit wartości odpisów amortyzacyjnych wyniesie 188 000 zł. W stosunku do roku ubiegłego limit ten ulegnie zmniejszeniu o kwotę 11 000 zł.
Odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym określona roczna kwota amortyzacji byłaby niższa od rocznej kwoty amortyzacji podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i. Należy pamiętać, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
* dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3–6 i 8 Klasyfikacji:
a) 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
b) 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
c) 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach,
* dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy,
* dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata,
* dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
Podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym równowartości 50 000 euro lub łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.
Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h ust. 4 ustawy o PIT. Natomiast od kolejnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych w taki sposób, że suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.
5. Zwolnienia przedmiotowe w 2008 roku
Wolne od podatku w 2008 roku są dochody klubów sportowych, o których mowa w ustawie z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (Dz.U. z 2001 r. Nr 81, poz. 889 z późn. zm.), przeznaczone i wydatkowane w roku podatkowym lub w roku po nim następującym na szkolenie i współzawodnictwo sportowe dzieci i młodzieży w kategoriach wiekowych młodzików, juniorów młodszych, juniorów i młodzieżowców do 23 roku życia, w części nie zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów.
Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie doprecyzowała założeń wynikających z nowelizowanej ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej. Przedstawiony zapis odsyła zatem podatnika ustawicznie do art. 16 pkt 1 ustawy o CIT, szukając tam tej części, która nie została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, a tym samym została potraktowana jako koszt zasługujący na zwolnienie przedmiotowe. Zgodnie z tymi założeniami zwolnienie od podatku, tylko wówczas jest skuteczne, kiedy nie wyczerpuje założeń ustawowych wynikających z paru dziesięciu punktów tego przepisu.
Pomimo tego, że zwolnienie przedmiotowe wyszczególnione w art. 17 pkt. 5a dotyczące klubów i organizacji sportowych jest wynikiem nowelizacji ustawy o kulturze fizycznej i niejako zapisem w całości inkorporowanym do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowi dużą dowolność interpretacyjną wraz z niejasnymi przesłankami ustawodawcy, co do zwolnienia od podatku dochodów na szkolenie i współzawodnictwo sportowe dzieci i młodzieży.
Podstawa prawna:
* Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.);
* Rozporządzenie Rady Ministrów z 11 września 2001 r. w sprawie stawek opłat produktowych (Dz.U. Nr 116, poz. 1235 ze zm.);
* Rozporządzenie Rady Ministrów z 30 czerwca 2001 r. w sprawie rocznych poziomów odzysku i recyklingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych (Dz.U. Nr 69, poz. 719 ze zm.).
Przemysław Gogojewicz; bankier.pl