Historia KLUBU

Jako że nie wszyscy znają historię KLUBU, a zwłaszcza jego pozostałych, dawnych, sekcji, taki mały prezent gwiazdkowy :)

HISTORIA KS "STAL" GORZÓW

Jeden z najstarszych i najbardziej utytułowanych gorzowskich klubów, do 1990 r. działający przy Zakładach Mechanicznych "Gorzów". Początki klubu sięgają 1947 r., kiedy to na terenie zakładów noszących jeszcze wtedy nazwę "Państwowe Zakłady Inżynieryjne Nr 3" powstały pierwsze zalążki sekcji sportowych, m. in. boksu, tenisa stołowego, siatkówki. Później, około 1949 r. Związkowy Klub Sportowy Metalowców P.Z.Inż. połączył się z Transportowcem, a na początku 1950 r. przybrał już oficjalną nazwę: Związkowy KS Stal w Gorzowie, z siedzibą przy ul. Przemysłowej 14-15.

Organizatorami, a jednocześnie pierwszymi działaczami klubu byli kierownicy fabryki PZInż.: Jan Kocot, Ryszard Radziszewski, Edward Kozioł, Jan Orzechowski, Jerzy Sikora, Stanisław Pytko i Józef Sielczak.

Jak to często w tamtych latach bywało, powstawało wiele sekcji, m. in. do 1950 roku w klubie pojawiły się: pływanie, piłka nożna, żużel (przy udziale byłych działaczy i zawodników Gwardii), sekcja motocrossowo-rajdowa (z Motoklubu Unia), oraz kilka innych pomniejszych sekcji.

Niemal od początku istnienia klubu "oczkiem w głowie" działaczy i kibiców była sekcja żużlowa, która w pewnym momencie do tego stopnia zdominowała klub, że pozostałe sekcje w większości przestały istnieć, lub odeszły do innych klubów.

Pierwsze zawody żużlowe KS Stal zorganizował w maju 1950 r., a już w lipcu zawodnicy rozpoczęli występy w poznańskiej lidze okręgowej. Doświadczeni już żużlowcy (Tadeusz Stercel, Kazimierz Wiśniewski, Tadeusz Gomoliński, Czesław Szypliński i inni) poczynali sobie z miesiąca na miesiąc coraz lepiej, i już w 1951 r. byli jednym z najlepszych zespołów w okręgu, a młody wychowanek klubu, Marian Kaiser zaczął zdobywać pierwsze laury w imprezach indywidualnych.

Warto wspomnieć, że początkowo Stal startowała na torze Gwardii (tj. na bieżni lekkoatletycznej stadionu przy ul. Myśliborskiej), a od lipca 1951 r. już na nowo oddanym obiekcie sportowym przy ul. Śląskiej.

W latach 1953-54 działalność sekcji niemal całkowicie zamarła. Z powodów administracyjnych, czołowi zawodnicy odeszli do Świętochłowic, część z nich już nie wróciła, a na dodatek brakowało sprzętu i pieniędzy. Ten najtrudniejszy okres (do około 1958 roku) udało się przetrwać dzięki wyprodukowaniu w ZM "Gorzów" kilkunastu motocykli o nazwie ZMG, oraz dzięki intensywnemu szkoleniu młodzieży.

W 1955 r. zespół gorzowskiej Stali włączono do nowo utworzonej II ligi, jednak pierwsze lata startów nie były pomyślne (poza 2. miejscem w grupie północnej w 1956 r.). Z czasem wyniki polepszyły się, aż w 1961 r. zawodnicy Stali zwyciężyli w tej klasie rozgrywek i awansowali do I ligi. Sukces ten wywalczyli m. in.: Zdzisław Boniecki, Mieczysław Cichocki, Jerzy Flizikowski, Wojciech Jurasz, Edmund Migoś, Jerzy Padewski, Edward Pilarczyk, Bronisław Rogal i Tadeusz Stercel. W okresie poprzedzającym awans do ekstraklasy miało miejsce wiele innych zdarzeń godnych uwagi: w 1957 r. stalowcy rozegrali swoje pierwsze mecze międzynarodowe (pokonując Rudą Hvezdę Praga i Motor Rennclub Wiedeń), w 1959 r. Edmund Migoś został powołany w skład reprezentacji kraju, a w 1960 r. Bronisław Rogal zdobył 7. miejsce w finale Indywidualnych Mistrzostw Polski, oraz 4. w finale Drużynowych Mistrzostw Świata.

W 1962 r. drużyna Stali zapoczątkowała swój nieprzerwany (do 2002 r.) udział w rozgrywkach I ligi. Awansując dość regularnie w tabeli rozgrywek, zdobyła w 1969 r. po raz pierwszy tytuł Drużynowego Mistrza Polski. Trzon drużyny tworzyli wtedy: Ryszard Dziatkowiak, Edward Jancarz, Wojciech Jurasz, Edmund Migoś, Jerzy Padewski, Marian Pilarczyk, Andrzej Pogorzelski i Bronisław Rogal.

Po drugi tytuł mistrzowski gorzowscy żużlowcy sięgnęli w 1973 r., a dwa lata później rozpoczęli znakomitą passę, zwyciężając przez cztery kolejne lata. W tym czasie w podstawowym składzie jeździli: Ryszard Fabiszewski, Edward Jancarz, Bogusław Nowak, Zenon Plech, Bolesław Proch, Jerzy Rembas, Marek Towalski i Mieczysław Woźniak. Przez sześć następnych lat gorzowianie plasowali się w czołówce ligowej tabeli, przy czym w 1983 r. po raz siódmy w historii klubu wywalczyli tytuł Mistrza Polski.

Po 1984 r. w sekcji żużlowej KS Stal nastał kryzys. Obok rutynowanych zawodników (Jerzy Rembas, Krzysztof Okupski) coraz skuteczniej jeździli co prawda młodzi zawodnicy (Mirosław Daniszewski, Ryszard Franczyszyn, Krzysztof Grzelak, Cezary Owiżyc, Piotr Świst), jednak nie byli oni w stanie nawiązać do sukcesów zespołu z lat siedemdziesiątych.

W kolejnych latach klub zmieniał kilkakrotnie sponsorów i w konsekwencji swoją nazwę (Stal-Farbpol, Stal-Brunat, Stal-Michael, Stal-Pergo, Pergo). Fakt ten nie wpłynął jednak na wyniki osiągane przez gorzowskich żużlowców, którzy plasowali się stale w ścisłej krajowej czołówce (w latach 1992 i 1997 zdobyli tytuł wicemistrzowski, w 2000 brązowy medal DMP, a w 1990, 1991, 1993, 1994, 1996, i 2001 zajęli 4. miejsce).

Największy kryzys nastał po sezonie 2001. Klub stanął na krawędzi przepaści, z powodów finansowych najpierw odeszli najlepsi zawodnicy, a w 2002 r. drużyna spadła z ekstraligi do I ligi. Od tamtej pory aż przez pięć kolejnych lat (2003-07) trwała walka o powrót do elity, w trakcie której gorzowski żużel był często "areną" walk środowisk politycznych i biznesowych w mieście.

W okresie tym klub kilkakrotnie występował pod nowymi nazwami, m. in. Stal-Strabag, Stal-Telenet, Stal-Mars RTV-AGD, a od 2008 r. jako Stal-Caelum.

Swoistą szansą na rewanże zespołowe były rozgrywki o Drużynowy Puchar Polski. W tej imprezie żużlowcy gorzowscy potwierdzili swoją wartość kwalifikując się do finałów i zajmując w 1979, 1992 i 1996 r. 2. miejsce, a w 1980, 1993, 1995 - 3.

W Mistrzostwach Polski Par Klubowych gorzowianie uzyskali 7 tytułów mistrzowskich (w tym 4 razy Jerzy Rembas) i 4 wicemistrzowskie. W Indywidualnych Mistrzostwach Polski uczestniczyło wielu zawodników Stali, spośród których najwyższe laury zdobyli: Zenon Plech i Edward Jancarz - dwukrotnie oraz Edmund Migoś i Bogusław Nowak - po razie.

W turniejach o "Złoty Kask" Edward Jancarz zwyciężył trzykrotnie, Zenon Plech - dwa razy, a Andrzej Pogorzelski, Jerzy Rembas i Piotr Świst - po razie.

W historii startów gorzowian w finałach Indywidualnych Mistrzostw Świata najlepsze lokaty wywalczyli: Edward Jancarz - 3., Zenon Plech - 3., Jerzy Rembas - 5. i Andrzej Pogorzelski - 9. Poza nimi w finale wystąpił także Piotr Świst, a Edmund Migoś był zawodnikiem rezerwowym. Do finału kontynentalnego lub półfinału światowego (ostatniego etapu eliminacji) dotarli Bronisław Rogal, Ryszard Fabiszewski, Bogusław Nowak, Marek Towalski, Ryszard Franczyszyn i Piotr Paluch. Ponadto we wcześniejszych etapach eliminacji uczestniczyli: Bolesław Proch, Mieczysław Woźniak, Krzysztof Okupski, Marek Hućko, Tomasz Bajerski, Rafał Okoniewski.

W Mistrzostwach Świata Par najczęściej występował Edward Jancarz. W parze z kolegami klubowymi zajął dalsze lokaty: z Zenonem Plechem - 5. (1974) i 7. (1976) oraz z Bolesławem Prochem - 5. (1978), natomiast z zawodnikami innych klubów zdobył dwukrotnie tytuł I wicemistrza świata (1975, 1980) i dwukrotnie tytuł II wicemistrza świata (1979, 1981). Brązowy medal zdobył także Zenon Plech (1973).

Ogromne sukcesy uzyskali gorzowianie w składzie reprezentacji Polski w finałach Drużynowych Mistrzostw Świata. W zdobyciu tytułu mistrzowskiego uczestniczyli: Andrzej Pogorzelski (1965, 1966, 1969), Edward Jancarz (1969), i Edmund Migoś (1966); tytułu I wicemistrza: Edward Jancarz (1976, 1977), Jerzy Rembas (1976, 1977), Andrzej Pogorzelski (1967), Zenon Plech (1976), Bolesław Proch (1976), Bogusław Nowak (1977) i Ryszard Fabiszewski (1977); tytułu II wicemistrza: Edward Jancarz (1968, 1971, 1978, 1980), Edmund Migoś (1968, 1970), Zenon Plech (1972, 1974) i Jerzy Rembas (1978, 1980).

Prócz tego gorzowianie reprezentowali Polskę w rozgrywkach światowej ligi żużlowej, w wielu spotkaniach międzypaństwowych, w testmeczach międzynarodowych oraz w licznych turniejach na wszystkich torach świata. Sukcesy odnosili w mistrzostwach Zrzeszenia "Stal", w różnych turniejach indywidualnych (np. kryteriach asów, memoriałach itp.) i innych zawodach w kraju.
Łącznie zawodnicy Stali wywalczyli ponad 35 medali MŚ (głównie seniorów), oraz ME i MŚ w kat. seniorów i juniorów. W MP dorobek ten zbliża się do granicy 90 medali, a do tego dochodzą jeszcze dziesiątki medalowych miejsc w Złotym, Srebrnym i Brązowym Kasku, w Indywidualnym i Drużynowym Pucharze Polski, oraz w zawodach o Puchar Polskiego Związku Motorowego (nieoficjalnym PP).

Najlepszymi zawodnikami w historii sekcji byli: Marian Kaiser, Tadeusz Stercel, Kazimierz Wiśniewski, Stanisław Rurarz, Jerzy Flizikowski, Bronisław Rogal, Edward Pilarczyk, Edmund Migoś, Mieczysław Cichocki, Wojciech Jurasz, Jerzy Padewski, Marian Pilarczyk, Andrzej Pogorzelski, Edward Jancarz, Ryszard Dziatkowiak, Bogusław Nowak, Zenon Plech, Ryszard Fabiszewski, Mieczysław Woźniak, Jerzy Rembas, Marek Towalski, Bolesław Rzewiński, Krzysztof Okupski, Bolesław Proch, Krzysztof Grzelak, Mirosław Daniszewski, Ryszard Franczyszyn, Jarosław Gała, Cezary Owiżyc, Piotr Świst, Piotr Paluch, Marek Hućko, Jarosław Łukaszewski, Robert Flis, Mariusz Staszewski, Tomasz Bajerski, Krzysztof Cegielski, Rafał Okoniewski, Paweł Hlib, Michał Rajkowski (zdecydowana większość z nich była wychowankami klubu, oraz występowała w reprezentacji narodowej).

Najwięcej punktów w rozgrywkach ligowych zdobył dla Stali Świst (2928 pkt.). Kolejne miejsca w tej klasyfikacji zajmują: Rembas (2645), Jancarz (2270.5), Paluch (2034), Nowak (1800), Franczyszyn (1759.5), a ponad 1000 "oczek" wywalczyli także Migoś, Padewski, Rogal, Woźniak, Pogorzelski i Fabiszewski.

Najwięcej meczów ligowych w żółto-błękitnym plastronie Stali "odjechał" Paluch (326). Drugie miejsce zajmuje Świst (274 spotkania), a trzecie Rembas (257 spotkań). Ponad 200 występów "zaliczyli" również inni długoletni żużlowcy gorzowscy: Woźniak, Franczyszyn, Padewski, Jancarz, oraz Nowak.

Trenerami Stali byli najczęściej byli żużlowcy: Wiśniewski, Cichocki, Pogorzelski, Jancarz, Migoś, Stanisław Chomski, Rembas, Nowak, Woźniak, Plech (niektórzy z nich w roli tzw. "jeżdżącego trenera"), a oprócz nich także m. in. Ryszard Nieścieruk i Jerzy Kniaź.

Od 1991 r. w klubie startują żużlowcy z zagranicy. Przez 17 lat przewinęło się już ponad 30 zawodników (w tym kilkunastu medalistów Indywidualnych Mistrzostw Świata), między innymi: Klaus Lausch, Antal Kocso, Bohumil Brhel, Gary Havelock, Jason Crump, Billy Hamill, Tony Rickardsson, Andreas Jonsson, Craig Boyce, Hans Andersen, Jesper Jensen, Joe Screen, Magnus Zetterstroem, Kenneth Bjerre, Mark Loram, Matej Ferjan, Rune Holta i Peter Karlsson.

Przez sześć lat w KS Stal istniała (przekazana z AZS-AWF) drużyna piłkarzy ręcznych. W sezonach 1985/86, 1986/87 i 1987/88 występowała ona w I lidze, potem (do końca sezonu 1990/91) w II lidze, lub I lidze "B". Najwyższą lokatę (5.) zespół zajął w pierwszym roku startów w barwach KS Stal. W 1991 r. drużynę przeniesiono do nowo utworzonego KS Sokół. Mocno osłabiona, nie odegrała żadnej roli w rozgrywkach i została zdegradowana do II ligi, a w następnym roku rozwiązana.

Miejsca w tabelach w poszczególnych sezonach: 1985/86 - I liga - 5.; 1986/87 - I liga - 8.; 1987/88 - I liga - 12.; 1988/89 - II liga - 2.; 1989/90 - I liga B - 5.; 1990/91 - I liga B - 1.

Najbardziej znani zawodnicy (dorobek ligowy w latach 1985-91): Mariusz Czubak (167 spotkań - 571 bramek), Marek Kozielski (166), Marian Robak (163 - 547), Wiesław Kuhnert (136 - 229), Jacek Gołębiowski (133 - 329), Stanisław Imański (128 - 122), Jacek Gumiński (116 - 534), Dariusz Molski (112), Artur Konaszewicz (102 - 229), Józef Myśliwiec (79 - 372), Krzysztof Kołodziejczak (78 - 218), Krzysztof Orluk (55 - 53), Paweł Kaniowski (48 - 124), Paweł Zieliński (47 - 108), Jerzy Górski (46 - 291), Leszek Hamulski (36 - 60), Krzysztof Kaźmierowski (33), Wojciech Durski (32 - 77), Leszek Sadowy (15 - 105), Igor Anisimow (10 - 62), Igor Gredzki (10 - 82).

Niemałą rolę odegrali też piłkarze ręczni Stali w rozgrywkach o Puchar Polski. W 1986 r. w Radomiu wywalczyli 3. lokatę, a w 1988 r. byli bliscy zdobycia tego cennego trofeum, przegrywając dopiero w finale z Pogonią Zabrze.

Sporo kibiców miała sekcja bokserska. Była jedną z pierwszych w klubie, gdyż utworzono ją już na przełomie 1949/50 roku - w oparciu o młodzież Zawarcia i zawodników ze zlikwidowanej sekcji PZInż-2 (RKS Motor) Szczecin. Stopniowo krąg rywali gorzowskich bokserów rozszerzał się - rozgrywano bowiem pojedynki z zespołami z Poznania, Szamotuł, Trzcianki, Zielonej Góry, Drezdenka, Gniezna, Leszna, Piły, Wągrowca, Zbąszynka i Wrześni.

Za duży sukces uznano pokonanie w 1956 r. w towarzyskich meczach Goplanii Inowrocław oraz Stali Września. W tym samym roku stalowcy zwyciężyli już w klasie A okręgu gorzowskiego, a w eliminacjach do III ligi pokonali m. in. Posnanię Poznań i Błękitnych Stargard Szczeciński.

Mimo wywalczenia awansu do III ligi, bokserzy KS Stal w niej nie wystartowali, gdyż II i III liga pięściarska uległa w 1957 r. likwidacji (zawieszeniu). Na pocieszenie pozostał więc zdobyty w tymże sezonie tytuł mistrza woj. zielonogórskiego, trzy tytuły indywidualnego mistrza okręgu (Włodzimierz Wolak, Stanisław Kolasiński, Leszek Wasilewski), oraz brązowy medal MP seniorów Stanisława Kolasińskiego.

Kryzys nastąpił w 1958 r. Stal utraciła aż siedmiu zawodników, wyjechał także trener Stanisław Zieliński, stąd też na pewien czas zawieszono sekcję. Reaktywowano ją w 1959 r., i wróciła ona do rozgrywek ligowych (od 1960 r. startowała w klasie A, a od 1963 r. w klasie "O", walcząc nawet w eliminacjach o wejście do II ligi).

W tym okresie (przełom lat 50-tych i 60-tych) w świetlicy "Ursusa" przy św. Jerzego, gdzie walczyli pięściarze Stali, wychowało się wielu późniejszych medalistów MP i zawodników I-ligowych drużyn, m. in.: Leszek Wasilewski (wicemistrz Polski w 1958 r. w barwach Prosny Kalisz), Stanisław Żydaczek (dwukrotny brązowy medalista MP w barwach Legii Warszawa), Stanisław Kolasiński (Stal Stalowa Wola), Kazimierz Frątczak (Śląsk Wrocław), Józef Jurkiewicz (Gwardia Warszawa), Jerzy Bronicki (Turów Zgorzelec), Edward Luboiński (Walka Zabrze), Leszek Frątczak (Goplania Inowrocław).

W połowie lat 60-tych nastąpiło przekazanie sekcji do WKS Sokół, który był ówcześnie najsilniejszym reprezentantem gorzowskiego boksu. Kilkanaście lat później, w 1979 r., boks znów pojawił się w KS Stal, a to za sprawą przejęcia zlikwidowanej sekcji ZKS Stilon.

W latach 80-tych pięściarze Stali odnieśli kilka sukcesów, zwłaszcza w kategorii juniorów. W MP seniorów (w wadze superciężkiej) jedyne medale - brązowe - wywalczył Ryszard Jarmoluk (1985-86). W MPJ "złoto" zdobył Tomasz Słomowski (w 1988 r.), ponadto brązowe "krążki" zdobyli: Jarosław Sztych (1986), Paweł Ziółkowski (1986), oraz Tomasz Słomowski (1987 i 1989). Na Ogólnopolskich Spartakiadach Młodzieży medale wywalczyli, obok Sztycha, Ziółkowskiego, oraz Słomowskiego, także Robert Kozicki i Marcin Banaszak.

Wyżej wymienieni pięściarze, wraz z bardziej doświadczonymi zawodnikami, jak: Andrzej Bekisz, Zbigniew Urbaniak, Jerzy Ziemlewicz, Sławomir Niziołek, tworzyli skład drużyny Stali, która została zgłoszona do rozgrywek III ligi bokserskiej.

W latach 1985-89 stalowcy ubiegali się kilkakrotnie o wejście do II ligi, ale bez końcowego powodzenia, zajmując w III lidze kolejno: 6. m-ce (1985 i 1986), 7. m-ce (1987/88) i 3. m-ce (1988/89). Najbliżej II ligi byli bokserzy Stali w 1989 r., jednak przegrali decydujący mecz w Koninie z tamtejszym Zagłębiem. Ciekawostkę stanowi fakt, że w barwach gorzowskiego zespołu startowało kilku obcokrajowców - byli to Łotysze: Rafidin Biegow, Jewgienij Goroszko, Igor Szapławski i Witalij Szapławski.

W 1990 r. sekcja pięściarska Stali została rozwiązana, a w jej miejsce powstał Bokserski KS, który podjął próbę kontynuacji działań swoich poprzedników. Przez ostatnie kilkanaście lat bokserzy BKS-u osiągnęli sporo sukcesów w kategorii młodzików i juniorów.

Niemałe osiągnięcia były udziałem motocrossowców (rajdowców) Stali. Co prawda początki sportu motocrossowego w Gorzowie związane są z Motoklubem Unia i sięgają pierwszych lat powojennych, ale już w 1950 r. sekcję rajdową przekazano do KS Stal, i to w tym klubie zawodnicy zaczęli osiągać pierwsze sukcesy. Najlepsze rezultaty odnosili wówczas: Stanisław Lisowski, Ryszard Pawluczyk i Kazimierz Sarnowski. Lisowski startując w klasie powyżej 350 ccm zwyciężał w mistrzostwach okręgu poznańskiego (1950-51) i eliminacjach strefy zachodniej, a w 1958 r. zdobył tytuł II wicemistrza Polski.

W połowie lat 50-tych motocross był już bardzo popularny w Gorzowie. W barwach Stali występowało wtedy wielu zawodników, m. in. Antoni Cieślicki, Leon Głowacz, Czesław Grodzicki, Leon Jarkowski, Władysław Kępka, Janusz Lisowski, Władysław Miara, Tadeusz Mierecki, Witold Organek, Ryszard Pawluczyk, Tadeusz Rajna, Kazimierz Sarnowski, Julian Drobny, Zdzisław Kowalski, Mieczysław Krzyżaniak. Trzej ostatni jeździli wcześniej na żużlu w barwach Gwardii.

W latach 1953-55 czołowi motocykliści Stali startowali w wyścigach na torach trawiastych na Ławicy i na Służewcu, a także w wielu rajdach i wyścigach terenowych (m. in. w Gnieźnie, Lesznie, Ostrowie, Pile, Poznaniu, Rawiczu, Szczecinie, Zgorzelcu).

W 1961 i 1963 r. zespół Stali wywalczył w klasyfikacji drużynowej tytuł wicemistrzów strefy zachodniej. Po 1964 r. gorzowianie osiągali coraz słabsze wyniki, co doprowadziło w 1969 roku do przeniesienia sekcji do KM Celuloza Kostrzyn.

Kolejną dyscypliną sportów motorowych uprawianą w KS Stal był karting (w latach 1970-78 i 1986-90), czyli wyścigi na małych jednoosobowych samochodach bez nadwozia z silnikiem motocyklowym do 250 ccm. W 1975 r. czołowi zawodnicy Stali pokazali się w finale Mistrzostw Polski. W punktacji zespołowej zajęli 1. miejsce w kategorii popularnej i 4. miejsce w kategorii wyścigowej. Duże sukcesy odnosili w zawodach okręgowych, rejonowych i strefowych. Jednak ze względu na trudności finansowe i sprzętowe w 1978 roku działalność sekcji zawieszono. Wznowiono ją, jeszcze na cztery lata, w 1986 r.

Największe sukcesy na torach krajowych odnosili Zdzisław Pernalski, Roman Stańczyk, Andrzej Matanoha i Tomasz Teodziecki.

Drużyna siatkarzy Stali należała do czołowych ekip województwa zielonogórskiego, choć w samym Gorzowie plasowała się za Stilonem i Admirą. W latach 60-tych "stalowcy" występowali w klasie "O", zajmując zwykle miejsca w górnej części tabeli. Natomiast od sezonu 1969/70 siatkarze KS Stal brali już udział w rozgrywkach klasy "MW", kończąc je na pozycjach: 7. (1970), 4. (1971), 7. (1972) i 10. (1973). Wkrótce po spadku do klasy "O" rozwiązano sekcję.

Drużyna piłkarska Stali wystartowała do rozgrywek mistrzowskich POZPN w sezonie 1949/50, i to od razu w klasie B, bowiem w meczach towarzyskich z wyżej notowanymi zespołami odnosiła znaczące sukcesy.

Po powstaniu woj. zielonogórskiego piłkarze Stali jesienią 1950 r. brali udział w rozgrywkach klasy B, zaś wiosną 1951 roku znaleźli się w I grupie klasy powiatowej pow. gorzowskiego. Po dobrych wiosennych występach latem i jesienią uczestniczyli w rozgrywkach barażowych z udziałem najlepszych zespołów z poszczególnych powiatów, które przyniosły im awans do zielonogórskiej klasy A (na sezon 1952).

Do zasłużonych szkoleniowców zespołu piłkarskiego Stali należeli w tym czasie: Czesław Wątły, J. Kolasa, Władysław Sieja, Henryk Szczepanek i Tadeusz Skrzypek.

W późniejszych latach drużyna Stali zdecydowanie obniżyła swój poziom, co doprowadziło do wycofania zespołu z rozgrywek. Zespół powrócił jeszcze do gry w drugiej połowie lat 60-tych (1965/66 - klasa C, 1966/67 - 1967/68 - klasa B), jednak w połowie 1968 roku drużynę rozwiązano.

Z innych sekcji działających w KS Stal warto wymienić: pływanie (w latach 1948-54; największy sukces: 2. m-ce w pierwszych pływackich mistrzostwach Gorzowa w 1949 r.), szermierkę (około 1956 r.), tenis stołowy (przełom lat 40-tych i 50-tych), brydż i szachy (w latach 80-tych).

Prezesami klubu na przestrzeni lat byli kolejno: Jan Kocot, Stanisław Jońca, Stanisław Prudel, Otto Warda, Zdzisław Kołosiewicz, Władysław Mazurek, Aleksander Dzilne, Witold Głowania, Zygmunt Koziara, Jerzy Nasiński, Jerzy Synowiec, Les Gondor, Mariusz Guzenda, Władysław Komarnicki.

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

katkaras.opx.pl